Om half 10 stonden we al op Spaanse grond en konden we ons huurautootje gaan afhalen: Toyota Yaris. Een klein maar fijn karretje, meer hadden we niet nodig om op de wegen daar rond te toeren. Echt veel verkeer rijdt er niet en grote banen zijn we niet tegen gekomen. Wel super dat er nergens verkeerslichten staan, in de plaats bouwt men rotondes.
Ons hotel (Club Hotel RIU Paraiso) was dik in orde: ruime kamers, mooi uitzicht over één van de zwembaden, lekker eten (leve de all in :-)) en heel vriendelijk personeel.
Het uiticht vanuit onze kamer:
Omdat we ook iets van het land gezien wilden hebben en ook een stapje buiten het hotel gezet wilden hebben, wisselden we een dag hotel af met een dag rondrijden op het eiland.
Ons eerste uitstapje ging naar de grotten in het noorden van Lanzarote:
Cueva de los verdes en Jameos del agua.
Van deze grotten reden we door naar Mirador del Rio, waar je een prachtig uiticht hebt over het eiland en over enkele naburige eilandjes.
Langs onze terugweg naar het hotel passeerden we via Haria. In dit dorpje zouden voor elke jongen die geboren wordt 2 palmen geplant worden en voor elk meisje 1. Wel een mooi zicht al die witte huisjes temidden van die vele palmen:
Ons volgende uitstapje ging naar het Nationaal park Timanfaya, waar we genoten van een ritje op de rug van een kameel:
Nadat we genoeg door elkaar waren geschud, reden we verder naar boven waar zich de ingang van het nationaal park bevond.
Daar konden we via een busrit genieten van het vulkanisch landschap van Lanzarote. In de 18e eeuw werden hier 10 dorpen bedolven onder de lava. Toen viel er bij wonder maar 1 dode, maar nu kunnen wij genieten van een prachtig landschap!
Als demonstratie van de hitte die zich onder onze voeten bevond, werd een emmer water in een opening gegoten, met een heuse geiser als gevolg.
In het park bouwde Cesar Manrique een restaurant, waar het vlees gegrild wordt door de hitte van de lava die zich daar maar op 6m onder het aardoppervlak bevindt. Voor ons was deze gril alvast een plaatsje om eventjes op te warmen, want echt schitterend konden we het weer vandaag niet noemen.
In El Golfo bevindt zich een groene lagune die wel mooi af steekt tegen de zwarte rotsen:
Aan de zuidwestelijke kust van lanzarote is de zee zo ruw dat men daar spreekt van de 'kookpotten'
Alsof het in ons hoofd zou opkomen om hier te zwemmen?
De zoutmijnen van Janubio:
Ons laatste tripje ging naar de wijnbouwstreek 'La Geria'. De wijn ranken worden hier een voor een in putjes geplaatst en beschermd tegen de hevige wind met muurtjes. Door deze constructies krijgen de plantjes water via de dauw die zich kan vormen. Van een aanpassing aan het klimaat gesproken, en het geeft nog mooie beeldjes ook!
Op het topje van de Tinasonia (503m):
Met pijn in het hart moesten we na een weekje al weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten